Oh jee, een vrouw achter het stuur?

Oh jee, een vrouw achter het stuur?

‘Nee, die reacties zijn er zeker niet. Eerder positief. En soms lachwekkend wanneer omstanders of passagiers ‘helpen’ met aanwijzingen geven hoe ik met een limo van acht meter door de straten laveer. Ik laat het gebeuren.’ Aldus Dianne Beljaars. ‘Zelfs na tien jaar al met deze wagen vertrouwd te zijn. Dan gniffel ik wel een beetje van binnen. Het is juist het mooie aan taxichauffeur zijn, mijn passagiers. In alle soorten, maten en verhalen.’

In maart 2018 streepte Dianne haar twaalfenhalf jaar dienstverband bij Taxi Goverde in Zevenbergen, waar ze in 2005 als moeder van drie tieners parttime startte. Het jubileumfeestje viert ze samen met de andere jubilarissen later dit jaar. En ze is er nog lang niet klaar mee, want ze werkt graag. En veel.

‘Het geeft me voldoening om een stukje bij te kunnen dragen in de dagelijkse beslommeringen van mijn passagiers. Ik rijd ze naar afspraken, gezellige lunches of diners, kantoor of ziekenhuis. Zo’n ritje naar een opname of behandeling komt ook bij mij vaak wel binnen hoor. Het is dan best spannend voor de passagier en de verhalen komen dan in het half uurtje dat je samen in de besloten taxi bent toch een beetje vanzelf los.

Voordelen van het ‘vrouw zijn’ voor de passagier

‘Soms zijn er buitenlandse passagiers die verbaasd zijn mij als vrouwelijke chauffeur te treffen. In vergelijking met de randstad rijden in de regio meer chauffeuses, op dat moment besef je weer even dat de taxiwereld vaak een mannenwereld is.

Ik merk eigenlijk nooit dat dit als negatief wordt ervaren. De klant wordt in de meeste gevallen juist meer open in het gesprek heb ik het idee. Waarschijnlijk kunnen vrouwen toch wat beter luisteren? Of voelt het knusser? Ik heb geen idee.

Vrouw-zijn heeft z’n voordelen

Soms maak ik wel ‘gebruik’ van mijn vrouw-zijn… Zeker bij het ophalen van klanten op een station of luchthaven sluit ik niet braaf achteraan in de taxi-rij, dan bemerk ik dat collega concurrenten me met rust laten en me minder als een bedreiging zien zoals mijn mannelijke collega’s. En vrouwen durven wellicht, eerder dan mannen, ondersteuning te vragen. Andere taxichauffeurs zijn dan zeker bereid je te helpen.

Een mannelijke passagier staat hier wellicht niet altijd bij stil, maar in het huidige sociale landschap is het zeker niet altijd vanzelfsprekend dat een vrouw in een wagen stapt en zich overgeeft aan een ‘vreemde’ chauffeur. Dit is leeftijdsonafhankelijk; van jonge vrouw tot oudere dame heeft bij het instappen wel eens haar bedenkingen. Dit kan voortkomen uit geloofsovertuiging, gevoel van onveiligheid of simpelweg onzekerheid. En dan kan een vrouwelijke chauffeur een pluspunt zijn.

Bij ons binnen het bedrijf werken ongeveer vijftig vrouwelijke chauffeurs. Best veel toch wel. Bij het inplannen van diensten maken onze planners geen verschil in sekse, we zitten gewoon in de mix. Maar mocht een klant echt specifiek een wens hebben dan proberen ze dat zeker in te vullen. Natuurlijk.’

Vrouw, moeder, carrière

‘Ik ben op de eerste plaats Dianne, de vrouw. Stilzitten dat komt in mijn woordenboek niet voor. Ik wil actief en afwisselend bezig zijn, laat m’n handen wapperen. Mijn ouders gaf dat wel eens hoofdbrekens, want in mijn jeugd was schoolgaan niet zo mijn ‘ding’, hard werken in de kassen bij Langeweg daarentegen ging me beter af. Dat heb ik gedaan tot ik mijn drie kids kreeg. Toen werd ik dus ineens Dianne, de moeder van drie zoons. En met een echtgenoot die gemiddeld zeven maanden van het jaar in het buitenland is voor zijn werk bij defensie, betekende dat voor mij fulltime moederschap en geen carrière. Wat ik met alle liefde op die wijze heb gedaan. Maar nu de jongens 23, 26 en 28 zijn is er nu weer volop ruimte voor de focus op mijn werk.’

En de vibe is doorgegeven blijkbaar. Haar oudste zoon van 28 deelt inmiddels de taxi met zijn moeder en nadat hij begon als student en een tijdje fulltime reed, werkt hij nu nog steeds bij Goverde als weekendkracht. Wakker ligt ze niet van het feit dat hij op zaterdagavond rondjes rijdt. ‘Loslaten en erop vertrouwen dat het goed komt.’

Die lat mag best hoog liggen

Perfectie is een dingetje voor Dianne. Haar gloednieuwe wagen van een kleine maand oud poetst ze met liefde, terwijl ze haar fleurige rode sjaaltje boven haar zakelijk grijze pak met colbert nog eens ietsje recht schuift en bescheiden vraagt of het er wel netjes uitziet zo. Aan alles merk je haar passie voor het chauffeur zijn. Verhalen heeft ze genoeg en dan is er continue die lach op haar gezicht wanneer ze verteld. Ze is trots. En dat laat ze zien.

Collega’s en werkgever pikken dit ook op. ‘Dat voel ik wel dagelijks eigenlijk, want onder elkaar delen we wel onze puntjes van kritiek of waardering. Dat doe ik ook naar anderen en ik vind dat dat ook niet meer dan normaal is. Wanneer je dan als vrouw een zakelijke delegatie rijdt voor een internationaal groot bedrijf in een grote VIP-bus of een limousine, tja dan werpt dat ook bij mij wel eens druk op. Dan is het fijn om te merken dat je het er goed vanaf brengt en dat dit gezien wordt.’

Je maakt nog eens wat mee als taxichauffeur

Dianne staat haar mannetje wel. Dat is duidelijk. Welke wagen of passagiers ze rijdt dat maakt haar niet uit. Lekker multi-inzetbaar dus. Ze rijdt sporadisch schoolkinderen met een ‘rugzakje’. ‘Die spreek ik vooraf aan de rit dan wel even toe, want in mijn bus geen gedonder. En dan kan ik best wel een beetje streng zijn hoor, zelfs de leerkrachten konden daar nog iets van leren. Je hebt toch een verantwoording voor die kinderen en hun reiscomfort, maar zeker ook voor mijn eigen veiligheid en die van andere weggebruikers. Ik wil niet afgeleid worden tijdens het rijden, er gebeurt vaak al zoveel ellende onderweg.’

Ze maakt zich zichtbaar druk om de rijstijl van andere weggebruikers. ‘Ik zit veel uur op de Nederlandse wegen. En dan zie je veel gekke dingen gebeuren en dan roep ik wel eens “Mensen denk aan je eigen veiligheid!” Zo voorkwam ik een bijna botsing met een appende scholier op de fiets, je ziet haar rijden en ik anticipeer op haar niet-oplettendheid, ze heeft het zelf niet eens doorgehad en reed zorgeloos append door, maar zonder mijn aanpassing had het heel anders kunnen aflopen. Dan doe ik even een schietgebedje.

Een beschermengel en af en toe een schietgebedje

Mijn beschermengel was ook alert tijdens een noodstop op de A16. Ik reed een oudere, krasse dame die naast mij zat. Op de hoogte van Dordrecht kwam het verkeer voor mij zeer onverwachts tot stop. Met het betere remwerk en anticiperen kon ik niet anders dan een rijbaan naar rechts uitwijken en belandde links naast m’n voorligger. De dame was onder de indruk van mijn reactievermogen zei ze, maar al wat ik zag waren de letters SCANIA die beeldvullend in m’n achteruitkijkspiegel te zien waren. Ik kon alleen nog maar diep uitademen en denken: ‘Zo, dat is goed afgelopen.’ Mijn hart versprong daarna vanzelf weer terug op z’n plek. Concentratie op de weg en wat daar gebeurt, dat redt mij en mijn passagiers. Het is essentieel. Anders kan je dit werk niet doen.’

Je ervaring en karakter redt je uit hachelijke situaties. De opleiding prepareert de chauffeurs ervoor. Zonder taxidiploma mag je niet rijden. Iedere chauffeur start met drie dagen meerijden en uitleg over alle soorten taxi’s, vip-bussen en rolstoelvervoer én de huisregels van Taxi Goverde. Het CBR diploma voor taxichauffeur daar moet je zelf doorheen bikkelen. En jaarlijks heeft iedere chauffeur nog bijscholing in de vorm van cursus waarin we over de laatste regeltjes in verkeer en werk worden bijgespijkerd. Maar ook levensreddend handelen weer wordt opgefrist. Want dat is wat je als taxichauffeur dus ook als verantwoording meekrijgt. ‘Die cursusdagen zijn altijd wel gezellig, met een aantal collega’s waar ik gelukkig een goede band mee heb.’

Menselijk zijn is een kleine moeite maar wel een gave

‘In de wereld bestaat veel onbegrip over hoe anderen omgaan met een trauma. Ik word soms tot huilens toe geraakt wanneer je hoort hoe mensen elkaar kunnen afvallen of vriendschappen mislopen bij familieruzies. En waarom kunnen we elkaar bij ziekte niet eens wat vaker bijstaan en snappen dat een trauma soms langer duurt om te verwerken.’ Dianne begint bij zichzelf. Ze is een luisterend oor voor haar passagier. ‘We zijn bijna een rijdende psycholoog, maar wel de liefste!’ gekscheert ze lachend.

Iedere rit begint met een melding van de centrale de avond ervoor of komt binnen op de digitale boordcomputer. Je bereidt die rit voor op efficiënt rijden, files en wegversperringen, maar verder wacht het onbekende en onverwachte. ‘Zo reed ik ook eens een generaal van defensie en bevond me op militair terrein tussen gigantische tanks en blijkt de klant bijzonder zachtaardig en in voor een leuk gesprek. De rit daarna kan mijn passagier dan weer een non zijn vanuit een klooster die op ziekenbezoek gaat of de zakenman die ervoor kiest om zonder woorden geconcentreerd en in zichzelf op de achterbank zijn werk op een laptop doet. Het mag en kan allemaal bij mij.’

‘Een week avonddienst van zes dagen en daarna twee keer een week van 4 dagen dagdienst is voor mij de ideale balans. Het geeft me ruimte om die ene week dan overdag met vriendinnen af te spreken voor een lunch en huishouden overdag, de andere week gooi ik dat weer om.’ Ze ervaart de werktijden niet als stressvol want het is zo afwisselend. Met name vroeg starten vind ik heerlijk. Dan rijdt je om 04.30 in de vroege ochtend vanuit een slapend Zevenbergen één van onze vaste zakelijke klanten naar Schiphol. En dan is het altijd gezellig in mijn taxi. Zelfs op dit vroege uur.’

–

Misschien stapt u morgen wel bij Dianne in de taxi. Met haar stuurvrouwkunsten brengt zij u graag veilig naar de bestemming en ze is zeker benieuwd naar uw verhaal. Gaat u het haar of haar collega’s vertellen?

Samen verder. Taxi Goverde.